-
سه شنبه, ۱۴ خرداد ۱۳۹۲، ۰۱:۰۶ ب.ظ
-
۱۲۸۹
برای ملتی با سابقه تاریخی چند هزار ساله و فرهنگ غنی ایرانی-اسلامی، می توان نکات مثبت زیادی را برشمرد که باعث می شود موقعیت ایران و ایرانی در میان سایر ملل، جایگاه بلندی داشته باشد.
برای چنین ملتی، نقاط ضعف شخصیتی و فرهنگی که شاید در بین ملل دیگر هم دیده شود، زیبنده و شایسته نیست و چقدر خوب است که در برطرف کردن این نقاط ضعف بکوشیم.
متن زیر که توسط یکی از بازدیدکننگان محترم تارنما ارسال شده، با زیر ذره بین قرار دادن عادات نازیبایی که در بین برخی از ما دیده می شود، سعی می کند تا تلنگری باشد بر وجدان ها.
به امید اینکه نقدها تبدیل به ابزاری شوند برای پالایش فکری ما.
این متن با تغییراتی در آن، به حضورتان تقدیم می گردد:
... چرا بعضی از ماها اینگونه ایم: با دروغ ها و بلوف های تو خالی، عدم مسئولیت پذیری و نداشتن دانش کافی. ادعا بسیار و دانش، اندک. خود را برتر از بقیه دانستن و نظر هیچ کسی را حساب نکردن از جمله ایرادات ما نیست ؟
حرف زدن بسیار عامیانه همراه با توهین. خر فرض کردن دیگران و سوء استفاده. آه که برخی از ما استاد سوء استفاده هستیم. از استفاده غیر مجاز از پرینتر شرکت تا سوء استفاده از مدرک و رتبه. پارتی بازی و دور زدن قانون مگر همانی نیست که بعضی از ما در آن تبحر داریم ؟
توهین به نظرات دیگران و یک طرفه به قاضی رفتن بدون قائل شدن حق دفاع برای دیگران؛ عیبی که دارد به شکلی آرمانی و نهادینه می شود. بردن آبروی دیگران !
واقعا وقت آن نیست که حرمت هم را نگاه داریم و در بحرانی ترین شرایط آبروی دیگران را حفظ کنیم؟ مگر رسم انسانی غیر از این است؟
روزی باید بیاید که اینقدر راحت به هم تهمت نزنیم. چقدر راحت حتی نزدیکانمان را مسخره می کنیم ، این قضیه در مورد خود بنده نیز صادق است متاسفانه. مسخره کردن یعنی دور شدن دلها از هم، یعنی از بین بردن اعتماد .
مگر این نیست که وقتی عصبانی می شویم،دیگر هیچ چیز جلوی مان را نمی گیرد ؟
هر ایرانی در روز چقدر مطالعه می کند؟ شنیده ام که ما جزء کم مطالعه ترین مردم دنیا هستیم. آیا درست شنیده ام؟!
اما دوست عزیز مگر همه ما ایرانی ها کار می کنیم؟ چقدر مولدیم ؟ مگر برخی از ما استاد از زیر کار در رفتن نیستند؟!
راستی چقدر پیش آمده که از پیشرفت دیگران خشنود شویم و یا آرزوی موفقیت برایشان بکنیم؟ چرا هیچوقت از پیشرفت دیگران تعریف نمی کنیم و همیشه بدی هایشان را بزرگ می کنیم تا خوبی های کوچکمان به چشم بیاید.
مگر برخی از ما، مردمی نیستیم که حق کپی رایت را حفظ نمی کنیم و از نرم افزار ها حتی در سطح ملی، رایگان استفاده می کنیم؛ یعنی عملاً دست رنج دیگران را می رباییم؟
و تظاهر .... نگوئید که ما استاد تظاهر نیستیم . اصلا آنقدر متظاهر شدیم که خودمان یادمان رفته.
برخی از ما ها یک خصوصیت بزرگ داریم: حاشیه رفتن، عدم پاسخگویی و عملاً زیر بار هیچ کدام از خطاها نرفتن. خوب من چند بار در زندگیم به خطا هایم اعتراف کرده ام ؟
راستی تا به حال در رفع اشکالاتمان کوشیده ایم؟ یا تنها عیب دیگران را دیده ایم؟